Συμπληρώνονται 26 χρόνια από την επιχείρηση των Ιμίων όπου Έλληνες Βατραχάνθρωποι του Πολεμικού Ναυτικού διατάχθηκαν να υπερασπιστούν τα κυριαρχικά μας συμφέροντα, με αφορμή την αμφισβήτηση της κυριαρχίας στις βραχονησίδες Ίμια.
Συνέντευξη στην Κέλλυ Σαουάχ-Μαραγκουδάκη
31/1/1996 – 31/1/2022 | 26 χρόνια μετά, ένας από τους Έλληνες που βρέθηκαν εκείνη τη «μαύρη» νύχτα για να υπερασπιστούν την πατρίδα, δίνει αποκλειστική συνέντευξη στο synenas.gr περιγράφοντας τα γεγονότα με τα δικά του συναισθήματα και εμπειρίες.
Ο μάχιμος μέχρι σήμερα Θεόδωρος Ξανθόπουλος θυμάται και περιγράφει όλα όσα χαράχτηκαν στην αγνή ψυχή του τότε 21χρονου παιδιού, όταν κλήθηκε να υπερασπιστεί την πίστη του στην Πατρίδα. Ο κ. Ξανθόπουλος που σήμερα υπηρετεί στην 2η ΕΜΑΚ Θεσσαλονίκης, παραδέχεται με ταπεινότητα ότι ήταν ο ένας εκ των δύο Εφέδρων Ναυτών (ΟΥΚ) που επέλεξε ο διοικητής της μονάδας για την επιχείρηση.
«Εκείνη την ημέρα ο συναγερμός ήταν διαφορετικός στη μονάδα μας. Από το πρωί φάνηκε ότι κάτι δεν πάει καλά. Τα ονόματα μας κλήθηκαν από τα μεγάφωνα για συγκέντρωση στην αίθουσα επιχειρήσεων για ενημέρωση. Παρουσία του τότε Ναυάρχου οι δεκατέσσερις επίλεκτοι ακούσαμε τα σαφή και λακωνικά του λόγια ΄΄Ήρθε η ώρα να υπηρετήσετε την πατρίδα΄΄.
Ζήσαμε έναν χείμαρρο συναισθημάτων
«Τα συναισθήματα ήταν πολλά. Δεν υπήρχε περιθώριο να αναγνωρίσεις και να επεξεργαστείς αυτό που ακριβώς αισθανόσουν! Ωστόσο, οι μηχανισμοί αυτοελέγχου ενεργοποιήθηκαν αυτόματα! Σε ελάχιστο χρόνο είμασταν έτοιμοι και αποχωρήσαμε από την μονάδα. Η ομάδα ΟΥΚ ήταν η πρώτη που ενημερώθηκε για τη φύλαξη της βραχονησίδας, δε γνωρίζαμε τι θα αντιμετωπίσουμε. Λάβαμε ακριβείς κατευθύνσεις όταν πια προσγειωθήκαμε στο ελικοδρόμιο της Καλύμνου. Εγώ ήμουν ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα, όμως δεν ένοιωσα λιγότερο βάρος για το καθήκον μου.»
Ο χειμώνας του 1996 ήταν βαρύς. Ο κ. Ξανθόπουλος διηγείται πως τα παγωμένα νερά έλουζαν τα κορμιά των εντεταλμένων στην αποστολή, οι οποίοι αδημονούσαν να ξημερώσει μήπως καταφέρουν να ζεσταθούν από τις ακτίνες του χειμωνιάτικου ήλιου. Παρόλες τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν η μοναδική σκέψη που κυριαρχούσε στο μυαλό τους ήταν η ευθύνη που είχαν αναλάβει. «Αν και ήμασταν περισσότερες από 30 ώρες άγρυπνοι, μόνο μια σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό μας, πως έπρεπε να μείνουμε εκεί και να φυλάμε τη σημαία που εμείς πήγαμε. Μεγάλη η τιμή αλλά και το ηθικό βάρος που κουβαλούσαμε όλοι στις πλάτες μας. Σας διαβεβαιώνω πως δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να εγκαταλείψω τις αξίες και τα πιστεύω μου. Ήξερα και εγώ και όλοι για ποιο λόγο βρισκόμασταν εκεί επάνω. Από τη στιγμή που ήταν η γαλανόλευκη θα μέναμε μέχρι τέλους, μέχρι να δινόταν εντολή να αποδεσμευτούμε ή κάτι άλλο…»
Πάνω από τριάντα ώρες άγρυπνοι, ανά δύο άτομα περιμετρικά της βραχονησίδας, καθισμένοι, οπλισμένοι, έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε όλα!
«Ήμασταν εκτεθειμένοι σε όλους, δεν υπήρχε μέρος να κρυφτούμε! Μας έβλεπαν όλοι από παντού! Είναι περίεργο συναίσθημα να ξέρεις ότι είσαι ο στόχος. Αεροσκάφη, αντιτορπιλικά, φρεγάτες, ελικόπτερα κατά τη διάρκεια της ημέρας με τους πυραύλους και τα πολυβόλα ήταν στραμμένα επάνω μας. Ξέρεις ότι δεν έχεις ελπίδα από πουθενά και αυτόματα αυτή η σκέψη αντιστρέφεται, λες : ΕΔΩ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ . Πίστευα ότι θα φύγω νεκρός , ήταν ώρες που δε περνούσε τίποτα από το μυαλό μου, σκεφτόμουν μόνο την περιοχή που είχα να ελέγχω, αν και ήμουν σε τρελή εγρήγορση είχα παράλληλα μία παράλογη ψυχραιμία. Στην αρχή σκεφτόμουν την οικογένεια μου, τη μάνα μου, τον πατέρα μου, τις αδερφές μου, μετά από κάποιες ώρες δε με ένοιαζε κανένας. Με ένοιαζε μόνο πως θα τα καταφέρω και πως θα επιβιώσω, ξεπέρασα το στάδιο της ζωής, αυτό που είχα μέχρι τα 21 μου χρόνια και ξαφνικά ενεργοποιήθηκε όλη μου η εκπαίδευση, φοβεροί μηχανισμοί αυτοσυντήρησης , επιβίωσης , πειθαρχίας. Όλη η εκπαίδευση βρήκε εφαρμογή. Ήμασταν παραπάνω από έτοιμοι για αυτό το γεγονός τελικά», περιγράφει σθεναρά στο synenas.gr
«Η βιωματική εμπειρία του πολεμικού σκηνικού χαράκτηκε στο μυαλό και στη συνείδηση μου. Αισθάνομαι περήφανος για την έκβαση της επιχείρησης εκ μέρους της ομάδας μου και των διαταγών που εκτελέσαμε. Ακόμη και σήμερα νοιώθω πως έχω τη δύναμη να υπηρετήσω την πατρίδα μου από την όποια θέση απαιτηθεί. Εδώ και 23 χρόνια ανήκω στις τάξεις του Πυροσβεστικού Σώματος και κατέχω το βαθμό του Πυρονόμου υπηρετώντας στην 2η ΕΜΑΚ. Είμαι γαλουχημένος από την οικογένεια μου με την υποχρέωση πίστης και αγάπης στην πατρίδα. Είχα την τύχη να γεννηθώ Έλληνας και με αυτό το αίσθημα ευθύνης μεγαλώνω και τα παιδιά μου. Με σθένος και ενότητα θα δούμε την πατρίδα μας να προοδεύει και να επιβάλλεται στην ιστορία, όπως έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια», συμπληρώνει με αυξημένο το αίσθημα του θάρρους.
Η εμπειρία δίνει συμβουλές στη νεότητα
«Η συμβουλή μου προς τα νέα παιδιά είναι ότι πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε με υψωμένο ανάστημα, συμπορευόμενοι σε στόχους εθνικής εξέλιξης για να διατηρήσουμε αυτό που λάβαμε ως παιδεία, περήφανοί που είμαστε Έλληνες. Προτεραιότητα τους να είναι η διαφύλαξη των αξιών, της ηθικής, της αρετής σε κάθε ενέργεια που απειλεί την εσωτερική ειρήνη της πατρίδας μας.»
-Άξιζε; Θα το επαναλάβατε;
–Αν χρειαζόταν να το επαναλάβω θα δήλωνα και πάλι παρων και δεν θα έκανα τίποτα λιγότερο από αυτό που θα μου ανέθεταν με οποιοδήποτε…τίμημα!
Χριστόδουλος ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ , Παναγιώτης ΒΛΑΧΑΚΟΣ , Έκτορας ΓΙΑΛΟΨΟΣ | Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι |
